مقصود کارکردن است و خواندن برای یادداشتن می‌باید، و یادداشتن برای فرمان‌بردن. کسی که فرمان نبرد و همی خواند وحروف وی درست همی گوید چون بنده‌ای بود که نامۀ خداوندی به وی رسد و وی را کارها فرموده باشد، بنشیند و نامه به الحان همی خواند و حروف درست همی کند و از فرمان وی هیچ به جای نیارد. بی‌شک مستحق مقت و عقوبت شود.
کیمیای سعادت، ابوحامد محمد غزالی