مقصود کارکردن است، و خواندن برای یادداشتن می‌باید، و یادداشتن برای فرمان‌بردن. کسی که فرمان نبرد و همی خواند و حروف وی درست همی گوید، چون بنده‌ای بود که نامۀ خداوندی به وی رسد و وی را کارها فرموده باشد، بنشیند و نامه به‌الحان همی خواند و حروف درست همی کند و از فرمان وی هیچ به جای نیارد. بی‌شک مستحق مقت و عقوبت شود.
کیمیای سعادت، ابوحامد محمد غزالی طوسی