گفتنک

و... فرمود: حضرت اسماعیل مسما به «صادق‌الوعد» از آن جهت شد که با شخصی در جایی وعده کرده بود و یک سال در آن مکان انتظار آن شخص کشید.

پس خدای تعالی او را «صادق‌الوعد» نامید و بعد از یک سال که آن مرد آمد، [اسماعیل] به او گفت من در این مدت انتظار تو [را] می‌کشیدم.

منهج الیقین، سیدعلاءالدین محمد گلستانه

---

عنوان این گفتنک، برگرفته از ترجمۀ آیۀ پنجاه‌وچهارم از سورۀ مریم است: وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ إِسْمَاعِيلَ ۚ إِنَّهُ كَانَ صَادِقَ الْوَعْدِ وَكَانَ رَسُولًا نَّبِيًّا: در  این سوره از اسماعیل هم یادی کن: او مردی خوش‌قول و فرستادۀ بزرگوار خدا بود. (ترجمۀ خواندنی قرآن)

اما حقیقت این است که نه رضاخان توانست با توسل به زور حجاب از سر مردم بردارد و نه ما می‌توانیم با توسل به زور کسی را باحجاب کنیم.

 نکتۀ تلخ در تفاوت ماجرا این است که آنجا به‌اسم مخالفت با دین خشونت می‌ورزیدند و همین، گروهی از مردم را بیشتر به دین ترغیب می‌کرد

و اینجا متأسفانه به‌نام دین خشونت نشان می‌دهیم  و گروهی از مردم را از دین فراری می‌دهیم

و نکتۀ تلخ دیگر در شباهت ماجرا اینکه در هر دو حالت توسل به زور نشان‌دهندۀ ناتوانی و ضعف است. معنی صریحش اینکه ابزارهای دیگر از تبلیغ و تشویق و تهدید و... به هزارویک دلیل کارگر نیفتاده است.

حجاب بی‌حجاب، محمدرضا زائری

کسی که خود را نشناخته باشد و دعوی شناخت چیز دیگری کند، همچون مفلسی باشد که خود را طعام بنتواند دادن، و دعوی آن کند که درویشان شهر، همه را طعام دهد و همه نان وی خورند

و این هم زشت بود و هم محال.

کیمیای سعادت، محمد غزالی

ادیان یکی بودند؛‌ زیرا نقطۀ آغاز همۀ آن‌ها یعنی خدا، یکی است،

و هدف آن‌ها یعنی انسان،‌ یکی است،

و چون هدف را فراموش کردیم و از خدمت انسان دور شدیم، خدا هم ما را به حال خود گذاشت و از ما دور شد

و ما به راه‌های گوناگون رفتیم و به پاره‌های مختلف بدل گشتیم و جهان یکتا را تقسیم کردیم و در پی خدمت به منافع خاص خود برآمدیم و معبودهای دیگر، غیر خدا را برگزیدیم و انسان را به نابودی کشاندیم.

اینک به راه راست و انسان رنج‌دیده بازگردیم تا خدا نیز به ما بازآید و از عذاب الهی نجات یابیم.

ادیان در خدمت انسان، سید موسی صدر

در جهانی که حماقت بر آن حاکم است، خوب به‌نظررسیدن از برحق‌بودن مهم‌تر است. 

فصلنامۀ ترجمان (شمارۀ سوم)، آندره اسپایسر

ایمان مذهبی همیشه مایۀ سردرگمی من بوده است.

از وقتی یادم هست‌، آشکارا عقیده داشته‌ام که مذاهب پدید آمده‌اند تا از اضطراب‌های بشری ما بکاهند و تسکینمان دهند. یک بار وقتی دوازده‌سیزده‌ساله بودم و در خواربارفروشی پدرم کار می‌کردم، با یک سرباز جنگ جهانی دوم که تازه از جبهۀ اروپا برگشته بود، دربارۀ تردیدم به وجود خدا حرف زدم.

او در پاسخ، تصویر چروک‌خورده و رنگ‌ورورفته‌ای از مریم باکره و مسیح به من داد که در طول اشغال نورماندی با خود نگه داشته بود.

گفت: «برش گردون، پشتش رو بخون، بلند بخون.»

خواندم: «هیچ بی‌خدایی در سنگر نیست.»

آهسته و در حالی که با ادای هر کلمه، انگشتش را برایم تکان می‌داد، تکرار کرد: «درسته، هیچ بی‌خدایی در سنگر نیست. خدای مسیحی، خدای یهودی، خدای چینی، هر خدای دیگری، بالاخره یک خدایی لازمه! بدون خدا نمی‌‌شه جنگید.»

مامان و معنی زندگی، اروین د.یالوم (سپیده حبیب)

آنچه در کمال‌گرایی بیشتر مطرح است، نظر دیگران است.

کمال‌گرا می‌خواهد در دید دیگران کامل و بی‌نقص جلوه کند.

کمال‌گرایی حتی از این نظر هم هدفی دست‌نیافتنی است؛ چراکه دید دیگران، صرف‌نظر از سعی و تلاش ما، خارج از کنترل ماست.

موهبت کامل‌نبودن، برنی براون (اکرم کرمی)

شماها بی‌غیرتید؛ چون می خواهید خوشبخت باشید... من خوشبختی را قبول نمی‌کنم.

خوشبختی برای احمق‌ها، برای دهاتی‌ها و سگ‌ها، برای پرولتاريا و بورژوازی خوب است.

من یک انسان آزادم. من نمی‌خواهم بندۀ خوشبختی باشم.

خوشبختی‌ها همه از یک قماش است. به‌محض اینکه خوشبخت شدی، از زندگی لذت بردی، دیگر فاتحۀ عصیان و یاغیگری خوانده می‌شود.

هرجا که خوشبختی باشد، شورش نیست. جرئت دارید بگویید دروغ است.

خوشبختی افیون جامعه است، رکود است.

فقط بدبختی باعث ترقی است. مهمیزی است که آدم را جلو می‌برد. اگر می‌توانید، ثابت کنید که دروغ است.

خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری (سروش حبیبی)

آقایان عزیز، اگر با خشونت و تصلب بخواهیم مردم را به حفظ حدود خود مجبور سازیم تا [اینکه] در برابر ما 

آزادی رفتار

و آزادی گفتار

و آزادی سؤال و مناقشه و مباحثه

نداشته باشند، خود را از حقیقت دور، و معالجات فرضی و خیالی و پیشنهادهای تخیلی کرده‌ایم.

مصلح، قبل از هرچیز باید واقعیت‌ها را هرچه هم تلخ باشد، درک کند.

نای و نی، سید موسی صدر

الهی، تابه‌حال می‌گفتم گذشته‌ها گذشت.

اکنون می‌بینم که گذشته‌هایم نگذشت؛ بلکه همه در من جمع است.

آه آه از یوم جمع.

الهی‌نامه، حسن حسن‌زادهٔ آملی