مرور ویرایشیِ ترجمه‌های موجود از ادعیۀ قرآنی
۲۴. سُبحانَكَ اللّهُمَّ (یونس: ۱۰)
عموم مترجمان با یکی‌دانستن تسبیح و تنزیه، در برگردان «سبحانك» از واژۀ «منزه» استفاده کرده‌اند*، با این تفاوت که برخی متعلق این تنزیه را نیز ذکر کرده‌اند و برخی دیگر نه. برای مثال، انصاریان این تنزیه را از «هر عیب و نقص» دانسته و خرم‌دل از «آنچه کافران در دنیا می‌گفتند».
درعین‌حال، دو تن از مترجمان، یعنی خرمشاهی و فولادوند ترجیح داده‌اند ذکر «سبحانك اللهم» را عیناً در ترجمه‌شان بیاورند، طوری‌که گویی آن را ترجمه‌ناشدنی دانسته‌اند. ناگفته نماند که فولادوند پس از آوردن اصلِ ذکر، ترجمۀ آن را نیز در پرانتز آورده است.
پرسشی که در اینجا می‌توان پیش کشید این است: «سبحانك اللهم» چه تفاوتی با «اللهم سبحانك» دارد؟ چرا در اینجا لفظ «اللهم» که عموماً در ابتدای ادعیه می‌آید، جای خود را به «سبحانك» داده است؟ چه سرّی در این تقدم و تأخر است و اگر مترجمی بخواهد آن را در ترجمه‌اش بازتاب دهد، چه باید بکند؟ ناگفته نماند که این جابه‌جایی تنها در ترجمۀ معزی نمود یافته است که ترجمه‌ای است به‌اصطلاح تحت‌اللفظی: «منزهی تو بارخدایا.»
*پاورقی توضیحی (بعدها در نسخۀ کامل).